همپای ِتو ای عشق دویدن هنرم نیست  
تا قــاف بلــندِ  تو پریدن هنرم نیست 

از فاصله کم کن که مرا حوصله کم شد
نزدیک شَوم کاش ،رسیدن هنرم نیست

جان/ ساده تر از کوه غمت/ کندم و اما
شیرین، لبِ لعل تو چشیدن هنرم نیسـت

شـــاید ببُـــرم دسـتم و نارنـــج نبینم
پیـــراهن شرم تو دریدن هنرم نیسـت  

با خاطره درگیـرم و با عشـق هم آغـوش
از عشــق  ولی خاطره دیدن هنرم نیست

شـــبهـای درازی که غزل مونس ما بود
  شایدتو فراموش کنی... من هنـرم نیست  

گفتــم نَسُــرایم غــزل ، آرام بگیــرم
اما ســر ِاین رشــته بریدن  هنرم نیست

تا قــاف ِتـو ای عشـق پریــدن نتوانم
از غنچه ی لـب های تو چیـدن نتوانم

از فاصـله بیـــزارم و با حوصـله درگیر
نزدیـک شَــَوم کاش ، رسـیدن نتوانم

با ناخـنِ عشقــم بکَنَـم کوه غـمت را
هرچند! ... ز لعل تو چشـــیدن نتـوانم

زندان نَرَوی یوسـفم اینبار، که من تا ...
دروازه ی شـــرم ِ تو دویــدن نتـوانم

بی تاب کمی خاطره بودم من و اکنون
تصـــویر همان خــاطره دیدن نتوانم

شبهای درازی که غـزل مونـس ما بود
شـاید تو فـراموش کنی ... مـن نتوانم

گفتـم نَسُــرایم غـزل ، آرام بگیــرم
افســوس که از عشــق بریدن نتـوانم